|
آنچه که ضامن عزم و همت راسخ در رزمندگان ما بود،ايمان قلبي شان بود.خدا را ،قيامت را ، مسوليت انساني درمقابل خدا را باور داشتند؛ اين باور در هر ملتي وجود داشته باشد،او را آسب ناپذير مي کند. «مقام معظم رهبري» سيد حسين موسوي اهل قلم گوده ي انزلي از اونهايي بود که مقام معظم رهبري جمله ي بالا رو در وصفشون گفتن. به ديدن مادرش رفتيم. 
ناراحت شديم وقتي شنيديم به دليل فراموشي تنها خاطره اي که به يادش مونه مربوط به ديدن پيکر پسر شهيدش هست. خواهر سيد حسين هم حضور داشت، پاي صحبت هاش نشستيم: 
قبل از انقلاب بود.سيد حسين ده يا يازده ساله بود. ما تازه از کلاس قرآن برگشته بوديم که پرسيد: چطوري نماز مي خونن؟گفتم تو هنوز کوچکي. گفت: نه،من مي خوام ياد بگيرم. گفتم:خوب،آقا بلند،بلند مي خونه.گوش کن و ياد بگير. از همون موقع نماز مي خوند و روزه مي گرفت.وقتي هم روزه مي گرفت پدرم يک ريال بهش مي داد. اگه يه روز براي سحري بيدارش نمي کرديم،ساعت 9 صبح مي گفت :من مي خوام سحر بخورم و روزه بگيرم.به من شير و پلو بديد روزه بگيرم. «خواهر شهيد» با اينکه بچه هام کوچک بودن بارها بهم مي گفت براشون اينطور دعا کن که راهشون راه اسلام،مکتبشون مکتب قرآن و راهي که مي خوان براش قدم بردارن براي اسلام باشه والّا پول و غذا و لباس رو خودشون بدست مي يارن. «خواهر شهيد»
پدرم شب هاي احياء ماه رمضان و عيد غدير رو خيلي مبارک مي دونست و اطعام بزرگي مي داد.اين ها روزهايي بودن که سيد حسين به پاهاي پدرم بوسه مي زد.مادرم مي گفت:يه روز يکي اومد و صدا زد: آقا زن ، آقا زن بيا بيرون ...تخم مرغ داري؟(اون زمان از مادرم تخم مرغ مي خريدن) من اومدم بيرون ببينم کيه؟ تا روي ايوان ايستادم . اومد و پامو بوسيد و گفت: مامان ،روزت مبارک.هديه ش يک حوله و يک قواره چادري و مقداري پول بود. گفت :اون پول رو خودت يه چيز بگير، اين ها رو من گرفتم. اين آخرين روزي بود که مادرم از مير حسين هديه گرفته بود. «خواهر شهيد»
|
