|
نوشته شده توسط گروه تفحص لاهیجان
|
|
سه شنبه 25 آبان 1389 ساعت 08:55 |
دوباره سال و ماه و روز سپری شد، روزها و شب ها بر مدار حکمت خداوندی چرخیدند تا دگر بال حال و هوای وزیدن بگیرد تا من و تو یعنی انسان همان افسرِ عرش نشین مخلوقات فرصتی دوباره یابد تا در جوار خانه معبود و کعبه ی حضورِ خویش، لک زنگار فریبخوردگی هایش را از لوح ضمیر مینوی اش بزداید، تا با عطش دستانش باران عفو و رحمت و نعمت خداوندگار خویش را طلب کند و با فرو افتادن اشکهای ندامت، کعبه ی دل را تا مرز تولدی دیگر تطهیر کند. آری، زمین می چرخد و در این چرخ فلک ، زمان می رسد به روزی که عطر بندگی می پیچد زیر تابش خورشید، روز نیایش و طلب روزی؛ یعنی نهم ذی الحجه.و چه بسیارند قلبهایی که با رخساری بهت زده و با قلبی امیدوار و عاشق، با یک بغل گناه و حاجت برای لمس تقدس شنهای داغ و خشک صحرای غریب که تنها آشنای آن بوی پیامبر و حسین و علی است تبسم و شور و شوق نزدیک شدن به بزرگترین رویای خود چه صبورانه لیل و نهار را به شماره می نشینند.و من هرگز از یاد نخواهم برد، انگار همان چشم های باز و دوخته شده به آسمان و لبهای خشک و دستهای نیمه باز شهیدان حکایت از نیایش آخر داشت.یا همان استخوانهای پراکنده و لباسهای بدون تن که صوت سکوت نیایش ها و ناله های غربتشان را در آسمان دل رها می کرد.بارش اشک ها و هق هق بچه های تفحص و زائرین حکایت از عرفه و عرفات دیگر دارد..آری آن نجواها دعای بی صدائی است که از پشت خاکریزها و دل سنگرها گوش فلک را نوازش می داد.عرفات آنجاست که مادرِ دلسوخته ای به دنبال عزیز سفر کرده اش و به آرزوی بوئیدن گل پرپرش از شنهای ریز تمنا می کند و زمزمه های عارفانه اش سوار بر صوت آیات به عمق جان ریشه می کند.آنجا عرفات عصر ما بود و عرفه دیگر دیگر تنها یک روز نبود، بلکه تقدس عرفات به فکه و سومار هجرت کرده است و عرفه به یک روز بلند هشت ساله پر کشید..آری، حالا دیگر باورم باور کرده است و مدام به خود می گویم که تکرار نیایش های شهدا و دنباله روی از اعمال و اهدافشان هر روز را برای من و تو به عرفه تبدیل کرده و تربت پاکشان را عرفات خواهد نمود. پس بیایید هر روز به حج برویم...
|
