|
نوشته شده توسط زمزمه عشق
|
|
جمعه 12 آذر 1389 ساعت 14:42 |
 ابوطالب سوم دبيرستان بود كه يكروز پيش من آمد و از من اجازه خواست كه در سپاه استخدام شود;من از اين تصميمش تعجب كرده بودم ٬من مخالفت كردم و گفتم: تو بايد درس خودت را تمام كني٬تازه باباي توهم در مغازه دست تنهاست . ولي من هر چه گفتم او چيز ديگرتحويل من داد٬و بعداز همه حرفها هم از من خواست كه رضايتنامه را امضا كنم وهم اينكه با حاج آقا صحبت كنم و نظر اورا نسبت به رفتن به سپاه جلب كنم.حاج آقا بعداز اينكه صحبتهاي من را شنيد با ورود به سپاه ابوطالب مخالفت كرد٬ولي با خواهش وتمناي من قانع شد وپذيرفت٬البته علت مخالفت من و حاج آقا اين بود كه در آن زمان ترور زياد بود و ما بيم آن داشتيم كه ممكن است اتفاقي بيفتد ٬بعداز اعلام رضايت خود تازه فهميديم كه ابوطالب قبلا همه مقدمات لازم را بعمل آورده وما اين را نيز مي دانستيم كه او هر كاري را اراده كند انجام ميدهد و كسي نمي تواند جلودارش باشد. او كه به استخدام سپاه در آمد براي ما جاي تعجب بود كه او كسي بود به جهت تحصيل علم و دانش در روزهاي برفي چندين كيلومتر راه ميرفت ولي حالا به اين آساني ترك تحصيل نموده بود و به جمع پاسداران پيوسته بود٬البته او شرايط زمان را بهتر از ما درك ميكرد و پس از يكسال اشتغال در سپاه عليرغم مسئوليت سنگين درس هم ميخواند.در اوايل اشتغال درسپاه به او مسئوليت تداركات بيسج را پيشنهاد كردند كه او نپذيرفت يك روز از او پرسيدم:تو چرا در قبال پيشنهاد مسئولين براي پذيرش مسئوليت شانه خالي مي كني!او جواب داد:اول اينكه ميترسم مغرور شوم و به زير دستان خود ظلم كنم و دوم اينكه من تحمل دوري از خانواده ي خويش را ندارم و نميخواهم از خانواده ام دور باشم. * روايت شده توسط مادر شهيد*
|
|
آخرین به روز رسانی در پنجشنبه 18 فروردين 1390 ساعت 07:33 |
