"جنگ تمام شد و مرد به شهر برگشت،
باتنی خسته و زخم هایی در آن که آرام آرام خود را نشان می داد. زخم هایی که می خواست سال هایِ سختِ ماندن را کوتاه کند، اما زندگی در کار دیگری بود؛ 
لحظه لحظه اش او را به خود پیوند می زد و ماندن بهانه ای شده بود برای اینکه این پیوند، ردی بر زمین بگذارد.."

رحمتت کند خدا...
واژه ها به زبانم نمی چرخند
سختست
هنوز باور ندارم
اصلا تو را خودش دستچین کرد
دیگر آرزوی رحمت نمی خواهی.

پرنده شدی، پرواز کردی، رفتی...
ش ه ی د شدی!
رسیدی به آنجا که آرزویش داشتی.
 

این اشکها که می بینی نه از رفتن تو به بهترین مکانها
که از داغیست که بر دلهامان گذاشتی
از دردِ بی تو ماندن است
چقدر به تنت می آید پیراهن شهادت!
هر طور که فکر می کنم می بینم هیچ پیراهنی بر تنت برازنده تر از این نبود که خداوندگار ارزانی ات کرد و شد آنچه باید می شد.
پرنده ی شهیدم!
آنگاه که بر سفره ی کرامت خدای نشسته ای و از لقای الهی لبریزی
از آسمانها
از آن بالاها
از پیش خدا
باران نگاهت را بر ما ببار
شاید خنکای باران نگاهت آرامشی باشد بر جان و دل سوخته مان..

برادرم
برادر آسمانی ام
دیگر آرام بگیر
دیدارت با خداوندگار مبارک