|
نوشته شده توسط گروه بصائر
|
|
جمعه 29 مرداد 1389 ساعت 13:37 |
بر سر مزار شهداي گمنام كه مي آيي نمي داني چگونه و از كجا شروع كني به كدام اسم يا تصوير بنگري تا بتواني اندكي بيشتر او را بشناسي!در عين بي تكلفي بازهم حرف كم مي آوري شايد ترجيح مي دهي سكوت كني و اندكي با اشكهايت سنگ مزارش را از گرد وغبار فراموشي بزدايي.آري شهيد والا مقام است و اما شهيد گمنام ...
اين را زمينيان مي دانند كه شهيد والا مقام است اما مقام شهيد گمنام را فقط زهراي مرضيه (س) مي داند و خداوندگارش...شهيدي را مي شناسم كه حتي نمي خواست پيكرش ذره اي از خاك اين دنيا را اشغال كند و به وابستگي و تعلقش حتي به كم منزلت ترين ماده دنيايي آنهم پس از مرگ مي انديشيد و حال آنكه مادي گراياني را بي شمار در زندگي خو يش ديده ام كه اگر دنيا دنيا برايشان ميراث بگذاري بازهم آزمندند ...آري نام تمام آنچه است كه مردي بزرگ مي تواند از خود برجاي بگذارد و حال چگونه مي توان عظمت انساني را كه در اوج ايثار نامش را نيز نخواهد به يادگار بگذارد توصيف نمود؟تنها مي توان به وجود والا مقام اما بي نشانش به مثابه ي معيار ايثار، جوانمردي ، رشادت و نهايت از خود گذشتگي تعظيم نمود و بر اوج فروتني او در عين اعتراف بر خواري خود سر فرود آورد، غبطه خورد و شايد حسادتي عظيم داشت!حس حسادتي كه براي اولين بار او روي گناه را شرمنده سازد! و با هيچ جسم مادي نتوان آن حس را فرو نشاند! اين جسم حقير هميشه در مقابل عظمت شما افلاكيان با خاك يكسان است ...آري شما خاك وجودي خويش را با كيمياي عشق پرودگار زر نموديد و اين بي هيچ فريب و توهمي خودِ خودِ كيمياگري است! براستي از خاك تا افلاك چقدر فاصله است؟ و اكسير افلاكي ساختن خاك چيست؟
|
|
آخرین به روز رسانی در شنبه 30 بهمن 1389 ساعت 17:43 |
