فرزند دوم بود. زمان تولدش خیلی ناراحت بودم . حالم زیاد خوب نبود . پدرش نذر کرده بود که اگه این بچه سالم به دنیا بیاد نذر و فدایی امام حسین (ع) بکنه ، به عنوان علی اکبر(ع) ش
«مادر شهید»
مدرسه که می رفت اکثر معلم هاش ضد انقلابی بودن . حرفهایی که میزدن باعث بیرون رفتنش از مدرسه شد . چندتا مدرسه هم عوض کرد اما به هر دلیلی مثل شکم درد و سر درد از مدرسه بیرون می رفت . مدیرخبر داد که بچه تون مدرسه نمی ره . وقتی ازش می پرسیدیم چرا نرفتی ؟ می گفت : حالم خوب نبود ، دکتر رفتم در صورتیکه تشییع جنازه شهیدان می رفت و نوحه خونی می کرد .با اینکه 14 ساله بود تا رشت هم می رفت اما ما خبر نداشتیم . اوایل انقلاب تشییع زیاد بود . سر آخر هم درسشو تموم نکرد و به منطقه رفت .
«مادر شهید»
یه روز بهش گفتم که پشت سرت میگن مدرسه نمی ری و کارهای دیگه ای می کنی؟ گفت : الکی میگن . اونها با انقلاب بد هستن . معلم ها ضد انقلابی اند می خوان منو پیش شما خراب کنن. رفتیم مدرسه و در موردش پرسیدیم در عین ناباوری ما گفتن میاد! ما زیر آسمون شکسته هستیم ،از ما نپرس !(آخه قبلا گفته بودن نمیاد ) اما پسرت طرفدار امام و شهدا و . . . هست . فهمیدیم معلم ها دروغ میگن و دیگه براشون مهم نیست!ما هم دیگه دنباله اش رو نگرفتیم تا اینکه رفت منطقه حاج عمران و از اونجا گفت : پرونده مو از مدرسه جمع کنید که می خوام تو منطقه ادامه تحصیل بدم . ما هم براش فرستادیم . نمی دونم تا کلاس 9 را خوند اما مدرکشو به ما ندادن .
«پدر شهید»
از مبارزات انقلابیش به صورت علنی خبر نداشتیم . حتی من یه شب بدجوری زدمش تا اینکارارو نکنه . اما دیر شده بود . تا اینکه چند نفر بهمون گفتن ما می کشیمش یا با موتور زیرش می گیریم . ما هم شنیده بودیم و همیشه در ترس بودیم که کجا میره و با کی هست . حتی من یه شب بدجوری زدمش تا اینکارارو نکنه . اما دیر شده بود . می گفتن که با ما به انجمن و. . . میاد .
«پدر شهید»
نمی گذاشتم به منطقه بره . اون زمان من مازندران تو یه کارخانه ی تولید مربا کار می کردم.از طرف مادرش بهم خبر دادن که این منو اسیر کرده . اون موقع حدود 17 ساله بود . گفت : میخواد به منطقه بره . من اومدم باهاش صحبت کردم 0با خواهش و التماس می گفت : فقط یک بار برم ... به خاطر اصرار زیادش موافقت کردم. رفت کردستان ،اون جا آرپیچی زن بود .وقتی برگشت گفتم برو حموم . وقتی پشتتو می شستم دیدم بدنش داغونه . گفت : سیم خاردار خورده اما بعدها متوجه شدیم ترکش خورده بوده.
«پدر و مادر شهید»
شب که می خوابیدم بعد از مدتی متوجه می شدم داره نماز می خونه . می گفتم : پسر ،آخه الان موقع نمازه ؟ می بره گفت : خوابم نمی. اما من می دونستم که داره نماز شب می خونه . همیشه با دوستاش دعای توسل می خوند و مسجد 14 معصوم می رفت . وقتی خونه می اومد ، شام می خورد و وضو می گرفت و نماز می خوند . می گفتیم : الان چه وقت نمازه ؟ سر وقت بخون . جواب می داد : من نمازمو خوندم . خودت هم نصفه ی شب وضو بگیر و نماز بخون ، ببین چه می بینی و چه حالی داره . هر شب این کارش بود .
«پدر شهید»
ماه رمضان ها که می رفت مسجد ،وقت سحر از خوب مسجد اذان می گفت تا برسه به خونه . همسایه ها خوششون می اومد . می گفتن : اذانو بلندتر بزن تا ما بلند شیم و سحر بخوریم . زن عموش و همسایه ها و . . . رو حتما باید بلند می کرد . بعد می رفت سحری ای رو که از پایگاه براش می آوردن رو می خورد .
«مادر شهید»
بهش پول می دادیم که بره لباس بخره . داداش بزرگش رو بر می داشت و برای هر دوتاشون می گرفت که هم خودش بپوشه و هم برادرش . کلاً لباس نو دوست نداشت بپوشه. نمی خواست مثل فلانی بگرده . لباس کارکرده دوست داشت بپوشه . اگر نو هم بود به داداشش می داد بپوشه بعد خودش می پوشید .
«مادر شهید»
صحبت ستاد بسیج رو به هیچ وجه ما نمی کرد . اما مردم می اومدن خونه ما و بهمون می گفتن به پسرت بگو به ما تلویزیون بده . می پرسیدم مگه پسر من چکاره ست ؟ خدا ،پیغمبری نمی دونستم .
یه روز ازش پرسیدم تو چکاری ای که فلانی اومده ازت تلویزیون می خواد ؟ گفت : فلانی رو می گی؟ من خودم رفتم و دیدم، اگه راست میگه اون تلویزیونی که تو خونه داره رو به من بده ببرم تعمیرش کنم که یه نو بهش بدم . اون داره دروغ میگه . می خواد دو تایی بگیره . حق مردمو می خواد بگیره . گفتم تو چکاره هستی ؟ گفت من تو ستاد بسیج هستم . سیمان ، تخته و فرش و . . . که بهمون می رسه می رم نگاه می کنم ،اگه خانواده ای واقعا احتیاج دارن بهشون میدم .
«پدر شهید»
یه بار که منطقه رفته بود،بیست روز داشتیم ماه رمضون تموم بشه ، اومد مرخصی. سحری را تو راه خورده بود . بهش می گفتم : الهی اکبر جان برات بمیرم ،هیچی نخوردی این مدت! گفت : فکر من نباش اونجا همه چی برامون می رسه . گوجه سبز ، رشته خشکار و . . . آقای احسان بخش ماشینو بار می زنه برامون می فرسته . نگران من نباشید . همون روز براش آش درست کردم و تو سفره ام چند تا غذا بود ، وقتی نشست سر سفره خیلی ناراحت شد . گفت : همون نون و چایی بس بود . گفتم : بقیه خوردن ،دلم پیش تو بود . گفت : دستت درد نکنه یه کم می خورم اما دیگه اینکارو نکن . گناهِ . خونه ای هست که همین نون خالی رو نداره.
«مادر شهید»
هیچ وقت موقع صحبت کردن به چشمام نگاه نمی کرد . سرشو پایین می انداخت . برای بار آخر که اومده بود یه شب باهاش صحبت کردم و گفتم : منطقه نرو . گفتم بسه دیگه ،یک سال و خورده ای تو منطقه هستی ، نرو . از ساعت 8 غروب تا 3 صبح تو اتاق دربسته باهاش صحبت کردم . گفت : خسته شدی...؟! حالا بذار من صحبت کنم . گفت : امام خمینی(ره) می ره و یکی دیگه میاد . پشت به پشت می چرخه . اما ناموس و آب و خاک و دین وقتی رفت دیگه بر نمی گرده . شما تو منطقه نبودید ، من در سوسنگرد بودم ... دیدم که شوهر را نگه می داشتن و به مادر و خواهرشون تجاوز می کردن ... تا آخرین فشنگ باهاشون می جنگیم . می گفت : من درس بخونم ،اون یکی کار بکنه ، اون یکی زندگی کنه، کی از ناموس محافظت کنه ؟! این مملکتو کی نگهداره؟ ما تا آخرین فشنگ باهاشون می جنگیم . سن زیادی نداشت اما می گفت درس من اونجاست . زمان جنگ، ما ، خواهر و زن دیگرانو مثل ناموس خودمون نگاه می کنیم . باید محافظت کنیم . ما تا قطره خون آخر دفاع می کنیم .
«پدر شهید»
اسماعیل اتقیاء می گه : وقتی کردستان رفتم دنبال کسی بودم که قرآن بخونه . یکی از رزمنده ها گفت من می خونم . بچه بود . با خودم گفتم این چه می دونه قرآن چیه؟ اما وقتی قرآن خوند ، کیف کردم . پرسیدم : تو پسر کی هستی ؟ اسم پدرش گفت و پرسیدم از کی قرآنو یاد گرفتی؟ گفت از پرورش خواه .
از کوچکی رفته بود پیشش و قرآن می خوند .
«پدر شهید»
داشت اهواز می رفت یه قرآن کوچیک دستش بود . گفتم : رفتی فوری برام نامه بنویس .گردنشو گرفت و خندید و منو نگاه کرد . نمی دونستم این خنده برای چیه ! گفت : چشم و ادامه داد : برات پول گذاشتم . گفتم : من که پول تو رو نمی خوام . گفت: گذاشتم که برای مادرم آشپزخونه تکمیل کنیم که دیگه حیاط و این طرف و اون طرف نره .
«مادر شهید»
50 کیلومتر توی نیل بالا رفته بود و غسل کرده بود و گفته بود می دونم شهید می شم . به مادرم بگید منو کفن نپوشونه . احتیاج ندارم .
«مادر شهید»
شب شهادتش چون دامادم فوت کرده بود ما تهران بودیم . دامادم فوت کرده بود. من تنها بالا خوابیده بودم و رویم پتویی گذاشته بودم . احساس کردم کسی پتومو هی میکشه . بلند شدم دیدم کسی نیست و خودم تنها هستم . خوابیدم و باز دوباره همون احساسو کردم . انگار زمین لرزه اومده بود . دیدم یه چیزی مثل کوهی که جلوی آفتاب باشه سایه زده. گفت : آقاجون پاشو ، نمازتو بخون . خداحافظ . من رفتم .
بلند شدم . کسی نبود . رفتم نماز خوندم و پایین رفتم و بهشون گفتم من این خوابو دیدم . تعبیرشو نمی دونم . نگو بچه مو آوردن و منتظر اومدن من بودن تا تحویلش بدن .
وقتی انزلی اومدم ، دیدم بقیه طوری دیگه به من نگاه می کنن . همون روز من بخاری هیزمی رو فروخته بودم و 900 – 1000 تومان پول گرفته بودم . یکی اومد بهم گفت : بیا بازار کارت داریم .دیدم گریه کرده، گفتم چیه؟ گفت هیچی ،آشغال توی چشمم رفته . رفتیم پیش بقیه ،یکی از رفقا اومد و گفت: بچه ات ترکش خورده و مجروح شده . در جا گفتم نه، شهید شده . وقتی دیدمش داغون بود ، دستش داغون و . . .
«پدر شهید»
همسایه ها همه می دونستن اما ما دو تا خبر نداشتیم . حاج آقا (پدرش) با دوستاش که تو بازار بودن خونه ما اومدن .دیدم داره گریه می کنه . پرسیدم: دوستات چرا اومدن ؟ گفت : هیچی ، قلبم ناراحت شده دوستام منو دکتر بردن . گفت : برو اطاق . گفتم چرا برم ؟ چایی بگذارم؟ خودش نشسته بود و گریه می کرد . گفتم چی شده ؟ گفت : اکبر ترکش خورده و آوردنش تهران . گفتم : خب بریم دیگه . گفت : پاش از بین رفته ... یکی یکی گفت دستش اینطوری شده و . . . گریه می کرد . گفتم راستشو بگو . یواش گفت : اکبر شهید شده ...
تمام مردم کوچه و خیابون تو اطاق ریختن و دیگه متوجه شدیم چی شده .
«مادر شهید»
روزی که می خواست بره گفت : رفسنجانی خواب دیده هر کی شهید بشه بهش چیزی نمی دن . آیا اگر من شهید بشم تو چیزی می خوای ؟ گفتم : برو پسر ، این حرفا رو نزن ... اون خواب دیده به من چه؟! خلاصه با خنده رفت . گفت : از دولت چیزی نمی خوای ؟ گفتم : نه . سلامتی ات را می خوام .
گفت : فلانی که شهید شده براش فسنجون درست کردن و مراسم گرفتن و . . . اینکارا رو نباید بکنن ،چرا میکنن ؟! چی بشه ؟! منظورش این بود که به ما بگه داره می ره ،شهید می شه. به ما گوشزد می کرد، اما ما توجه نمی کردیم .
«مادر شهید»
می گفت : اگر من شهید بشم به کسی نگید که فلانی تو باعث شهادت پسرم شدی . باعث من امام حسین و خدا هست . کسی را اذیت نکنید . من برای خدا و امام حسین میرم .
«پدر شهید»
سوم شهریور ساعت 3 شب در حاج عمران طی عملیات تخریب در کربلای 2 به شهادت می رسه و ساعت 5 صبح بالا آوردنش و 10 شهریور انزلی بهمون تحویل دادن و تشییع کردیم .
روحش شاد