بسم رب الشهداء و الصديقين

فرامرز جامع دوست فرزند نصير در تاريخ دوم اسفندماه سال 1341 سومین فرزند خانواده ای کشاورز بود که در روستای نبی دهکا از توابع بندرکیاشهر به دنيا آمد. آرامش،قانع بودن،اهتمام در انجام فرایض دینی و توجه به خانواده از ویژگی های بارز او بود.

فرامرز دوران تحصیل را تا مقطع راهنمایی در بندرکیاشهر گذراند و پس از آن به پیشنهاد برادرش در کارخانه ای مشغول به کار شد.اما کار در کارخانه آن چيزي نبود كه فرامرز به دنبال آن باشد و به همین منظور با كسب رضايت از مادر وارد ارتش و پس از 11 ماه آموزش در قزوین و لشکرك تهران وارد لشکر زرهی 92 ارتش شد.

از همان طريق عازم جبهه شد و در جبهه هاي مناطق طلاییه ،حسینیه و کوشک حضور فعالي داشت كه در حمله ی خیبر،از ناحيه دست مجروح شد.مادر گرانقدر و ارزشی این شهید میگوید:در دوران جبهه مداحی هم میکرد و این جمله باصدای او همیشه در خاطرم هست؛" شهیدم من،شهیدم من،عاقبت کربلا را ندیدم من ".

مادر،که خوب واپسین روزها را بیاد دارد میگوید: یک بار هنگام عزیمت به جبهه رو به من کرد و گفت:" من رفتم،معلوم نیست زنده برگردم یا نه" !!!

و هنگامي كه فرامرز ناراحتي و نگراني را در چهره مادر ديد،به خاطر اینکه دل طوفاني مادر را آرام کند گفت:" مادر، ما که لیاقت شهادت را نداریم، شهادت لياقت مي خواهد..."

به گفته همسنگرانش فرامرز ،صبح روز شهادت بر اساس خوابی که شب قبل دیده بود غسل شهادت انجام داد و عصر همان روز از ناحیه ی کتف و گردن مورد اصابت ترکش قرار گرفت و به فیض عظیم شهات نايل آمد.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد