بسم رب الشهداء و الصديقين

در يكي از روزهاي بهاري ارديبهشت ماه سال 1340 در محله كوي امام خميني  (ره)بندركياشهر،شیرمردی از سربازان دلیر خميني كبير به دنيا آمد و پدر بزرگوارش حاج رضا،او را محمد نام نهاد.

محمد در خانواده اي متدين و كشاورز و به همراه 5خواهر و 4برادر ديگرش پرورش يافت.اخلاقي بسيار نيكو و انتخاب دوستان خوب از جمله ويژگي هاي برجسته محمد بود كه او را در سنين كودكي از بسياري ديگر از هم سن و سالانش متمايز جلوه مي داد.

محمد در انجام واجبات بسيار كوشا بود و هميشه به مسجد مي رفت و در برنامه ها و مناسبت ها حضوري فعال داشت.در دوره مبارزات انقلابي شب نامه هايي را كه مناففين  پخش مي كردند،جمع آوري مي كرد و از بين مي برد و در راهپيمايي هاي آن دوره نيز شركت مي كرد.

محمد با وجود انجام كارهاي سنگين كشاورزي و كمك به والدينش و همچنين مراقبت و نگهداري از ساير برادران و خواهران كوچكتر،دوره هاي تحصيلي را تا مقطع ديپلم با موفقيت پشت سر گذاشت.

پس از آن به سربازي رفت و در آن دوره 3ماه در مريوان عليه ضد انقلاب مبارزه كرد و سپس جزو نيروهاي تخريب چي گردان شد. 13ماه پس از خدمت با خانمي از آشنايان نامزد شد و قرار بر اين گذاشتند كه تابستان سال 62 جشن ازدواجشان را برپا كنند.

در بيستم فروردين ماه سال 62 در منطقه عملياتي فكه و محور عين خوش،محمد و عده اي از همرزمانش زير آتش شديد دشمن در محاصره قرار گرفتند،عده اي توانستند خود را به عقب بكشند ولي محمد و تعدادي ديگر همان جا به شهادت رسيدند و به خيل عظيم شهدا پيوستند.

مدت 17 سال پيكر شهيد مفقود بود و سرانجام پس از اين همه سال چشم انتظاري پيكر پاكش ميان جمع پرشور مردم شهيد پرور بندركياشهر تشييع و به خاك سپرده شد.

يادش گرامي و راهش پر رهرو باد

فرازی از وصیت نامه شهید:

بدانید که خون شهدا هرگز هدر نمی رود،دلخوش باشید که خدا با ماست و ما نیز تا آخرین قطره خون برای تحقق آرمان های اسلام می جنگیم تا امام زمان(عج)ظهور نماید.

ای کسانی که وصیت مرا می خوانید ؛ ما برای هوا و هوس به جهاد نرفته ایم بلکه عاشق هستیم. ما همچون عاشقان می رویم تا امام بمانند،تا اسلام بماند.

هرکجا برویم مرگ شوم یقه ما را می گیرد و چه خوش است در راه حسین(ع)جان سپردن.ما خطی جز خط حسین نمی خواهیم و تا نثار جان و عمر ، خود را فدا خواهیم کرد،زیرا این سرشت ماست.