سالار بانوان دوازدهمین بهار زندگی را پشت سر نهاده بود که نور وجود نخستین فرزند گرانمایه اش را در تالار وجود خویش احساس کرد.

در همان روزها برای پیامبر سفری پیش آمد,آن حضرت برای خدا نگهدار به خانه دخترش فاطمه(ع)آمد,ضمن سخنانی به سفارشهای لازم  در مورد نوزاد مبارکی پرداخت که بزودی جهان را به نور وجودش نورباران خواهد ساخت. واز جله توصیه فرمودکه:او را پس از ولادت در پارچه زرد رنگ قرارندهند.

روز ولادت آن نوزاد مبارک,روز پرشکوهی بود.اسماء دختر عمیس در لحظات طلوع خورشید جهان افروز وجود مجتبی(ع) از افق امامت,در آن جا حضور داشت و به همراه او بانوان دیگری بودند.آنان نوزاد مبارک را بی آنکه از توصیه ی پیامبر آگاه باشند در پارچه زیبا وتمیزی –که زرد رنگ بود-قرار دادند.پیامبر از سفر باز گشت و به دیدار دخت سر فرازش شتافت.آن گاه به بانوان حاضر فرمود :فرزندم را بیاورید ,سپس پرسید :نامش را چه بر گزیده اید ؟ فاطمه (ع) پیش از آن ,به شوی گرانمایه اش پیشنهاد کرده بود که نامی پرشکوه وبا عظمت  در نظر گیرد,اما آن حضرت ضمن احترام به دخت پیامبر فرموده بود ,در این مورد بر پیشوای بزرگ توحید پیشی نخواهد گرفت. از این رو هنوز نام ونشان انتخاب نشده بود.

پیام شادباش...

نوزاد نور را به نیای گرانقدرش تقدیم داشتندو آن حضرت پس از آن که او را در آغوش گرفت,فرمود:مگر فراموش کردید که از شما خواستم  تا او را پس از ولادت در پوشش زرد قرار ندهید؟

آن پوشش را از نوزاد بر گرفت و پوشش سپیدی بر او افکند ورو به امیر (ع) نمود,که:علی جان نامش را چه برگزیده اید؟

او گفت :ما هرگز در گزینش نام فرزندانمان از شما پیشی نمی گیریم. پیامبر نیز فرمود: من هم بر پروردگار بزرگ خویش پیشی نمی گیرم.

درست در این لحظات بود که آفریدگار هستی به فرشته وحی پیام داد که:«برای بنده محبوب وپیامبر برگزیده ام ,فرزندی ولادت یافته است؛از این رو در بیت رفیع رسالت وامامت فرود آی وضمن تقدیم درود وصمیمانه ترین تبریک ها وتهنیت ها,به او بگو:علی برای شما بسان هارون نسبت به موسی است,از این رو نام فرزند هارون را بر فرزند علی برگزین».

فرشته وحی به دستور خدا فرود آمدومراتب تبریک وتهنیت پروردگار هستی را به پیامبررسانید وگفت:«هان ای پیامبر خدا! پروردگارت دستور داده است که این نوزاد مبارک را به نام فرزند هارون نام گذاری کنید».

پیامبر پرسید:نام او چه بود؟

فرشتۀ وحی گفت:او«شبیر»نام داشت.

پیامبر فرمود:من به واژه عربی سخن می گویم...(بحار الأنوار,ج44و58/ارشاد مفید,ص187)

فرشته ی وحی گفت :نام او را «حسن» انتخاب فرمایید.

بدین سان پیامبر مهر نام آن پاره ماه را «حسن»نهاد. در گوش راست او اذان گفت وگوش چپ او را با نام ویاد خدا قرین ساخت واقامه خواند.

فضایل و مکارم اخلاق امام حسن(علیه السلام)

هنگامی که امام حسن(علیه السلام) متولّد شدند، حضرت زهرا(سلام الله علیها) به حضرت علی(علیه السلام) گفتند: برای او نامی انتخاب کنید. حضرت فرمودند: در انتخاب نام او بر حضرت رسول سبقت نمی گیرم. پس نوزاد را نزد حضرت رسول بردند و ایشان فرمودند: من نیز بر پروردگار خود پیشی نمی گیرم.

پس خداوند به جبرئیل فرمودند که پسری برای محمّد(صلّی الله علیه و آله و سلّم) متولد شده، برو و سلام مرا به او برسان و تهنیت و مبارکباد بگو و بگو که علی برای تو به منزله ی هارون برای موسی است، پس او را به نام پسر هارون مسمّی کن. جبرئیل نزد حضرت رسول آمد و پیغام خداوند را رسانید و گفت نام پسر ها رون شبر و به عربی، حسن است. پس او را حسن نام نهادند.

شیخ صدوق از امام صادق(علیه السلام) روایت کرده که فرمودند: زهد و عبادت امام حسن(علیه السلام) در زمان خود، از همه ی مردم بیشتر بود، و هرگاه سفر حج می کرد، پیاده می رفت و گاهی با پای برهنه راه می پیمود. هرگاه به یاد مرگ و قبر و بعث و نشور و گذشتن از صراط می افتاد، گریه می کرد و چون به نماز می ایستاد، بندهای بدنش می لرزید، به جهت آنکه خود را در مقابل پروردگار خویش می دید . در هیچ حالی کسی او را ملاقات نکرد، مگر اینکه می دید که مشغول ذکر خداوند است.

امام حسن(علیه السلام) بیست و پنج بار پیاده به حج رفتند . دو بار مال خود را با خداوند قسمت کردند که نیمی از آن را خودشان برداشتند و نیمی دیگر را بین فقرا تقسیم کردند.

یکی از غلامان حضرت خیانتی کرده بود که مستوجب عقوبت شد و حضرت اراده فرمودند که او را تأدیب کنند. غلام گفت: و الکاظمین الغیظ. امام فرمودند: خشم خود را فرو خوردم. گفت: و العافین عن النّاس. امام فرمودند: تو را عفو کردم و از تقصیر تو در گذشتم. گفت: و الله یحبّ المحسنین. امام فرمودند: تو را آزاد نمودم و دو برابر آنچه که به تو عطا می کردم، برایت مقرّر کردم.

سخنانی گهربار از آن حضرت (علیه السلام):

1-دو چیز است که بهتر از آن دو، چیزی نیست: یکی ایمان به خدا و دوم خدمت به خلق.

2- با نیکان همنشینی کن که اگر کار خیر کنی، ستایشت کنند و اگر به خطا روی، تذکّرت دهند.

3- هر که از خطای دیگران بگذرد، خداوند از گناهش می گذرد.

4- گناهکاران را ناامید مکن؛ چه بسا گناهکارانی که عاقبت به خیر شدند.

5- دل خود را با شنیدن مواعظ و نصایح زنده نگه دارید.

6- حرص و آزمندی در هر چیز، فقر است.

7- بی تابی در هنگام بلا، ذلّت است.

[برگرفته از کتاب:فاطمة الزهراء از شهادت تا ولادت؛آیة الله سید محمد کاظم قزوینی]